Precies 3 jaar geleden dat ik op weg ging en aankwam in Brazilië. Voor twee jaar wilde ik in Brazilië blijven om te kijken of het wat was, om te kijken of Brazilië mijn land was, om te kijken of het werk bij Lar Feliz wat voor mij was, of ik het aankon om met tienermeiden te gaan werken.
De twee jaren dat ik wilde blijven zijn omgevlogen, vandaar ook de wens dat ik nog langer wilde blijven. Mijn werk hier op het project en in Brazilië is nog niet klaar.
Ik kijk terug op hele bijzondere jaren, jaren waarin veel gebeurde. Ik ben begonnen met werken als medewerker op de groep met tienermeiden, zonder dat ik de Portugese taal beheerste, ik heb veel met handen en voeten duidelijk moeten maken. Ik heb Portugese lessen genomen, waardoor ik mij nu zelf goed kan redden. Na driekwart jaar ben ik coördinator geworden over alle meiden en hun medewerkers. Veel gesprekken met de meiden en veel gesprekken met de medewerkers, veel problemen oplossen. Ik heb veel kinderen in slechte staat op het project zien komen, ze kwamen uit gebroken gezinnen, sommigen konden zich moeilijk aanpassen en zijn vaak weggelopen…. Vaak zijn we achter de meiden aangegaan, soms bleven ze dagen weg en deden ze dingen die ze op hun leeftijd niet horen te doen, die ze in hun leven helemaal niet horen te doen. Helaas hebben ze veel verkeerde voorbeelden van thuis meegekregen. Op het project proberen we ze veel liefde en aandacht te geven, te laten weten dat ze kostbaar en geliefd zijn, dat ook zij kinderen van God zijn. Ze voelen zich zo vaak in de steek gelaten en niet geliefd. We proberen ze op een positieve manier dingen bij te brengen zodat ze straks als ze 18 zijn zich zelf kunnen redden buiten de beschermde muren van het project!
Veel rechtszaken heb ik meegemaakt, was ik er getuige van dat ouders uit hun ouderlijke macht ontheven werden per direct, dat ze geen omgang meer mochten hebben met hun kind/kinderen. Sommige ouders waren er zo koel onder, zo pijnlijk om te zien…. Je eigen kind verliezen…. Maar ook mooie momenten. Ouders hebben de noodzakelijke hulp gekregen en hun leven gebeterd zodat de kinderen weer terug mee naar huis mochten om weer bij papa en mama te kunnen wonen. Dat is toch de plek waar ze horen, bij hun eigen familie.
En zo was ik op 31/05/2014 bij de geboorte van een prachtig meisje die met de keizersnede ter wereld kwam. Wat een kostbaar en bijzonder moment. De zwangerschap van de moeder meegemaakt, mee geweest naar doktersonderzoeken, kunnen zien op de echo dat het een meisje was en het geboren zien worden. Een moment om nooit meer te vergeten. Tot op vandaag is dit prachtige meisje nog steeds bij ons op het project. De moeder is uit ouderlijke macht ontheven. Wellicht dat de oma nog aanspraak maakt en anders gaat ze ter adoptie. Dan zal ik afstand van haar moeten nemen. Een pijnlijk moment zal dat gaan worden. We hebben inmiddels een mooie band opgebouwd en om het weekend is ze bij mij thuis. Ik leg dit alles dan ook in Gods handen, Hij weet wat het beste is voor haar, Hij gaat met haar mee, waar ze ook terecht komt. Ik kan alleen maar wensen dat ze in een liefdevol gezin opgenomen kan worden. Zolang ze nu nog bij ons is ga ik nog van haar genieten.
Inmiddels woon ik in mijn derde huis, ik mocht steeds iets groter en mooier gaan wonen, waardoor ik ook makkelijker vrijwilligers kon onderbrengen bij mij in huis, ook dat zie ik als een zegen. Want soms is het hier een eenzaam bestaan als buitenlander. Eind van de dag kom ik in een leeg huis en kan ik niet even van mij af praten, wat ik soms echt wel even nodig heb, er gebeuren zoveel dingen op 1 dag. Heerlijk als er vrijwilligers zijn waar ik gezellig mee kan kletsen, spelletjes kan doen en leuke uitjes kan maken. Ook in dit jaar zullen er weer vrijwilligers komen. Ik hoop wederom op leuke tijden.
Mijn visum is weer aangevraagd, dit keer gelijk voor twee jaar en ondertussen is ook de permanente aanvraag de deur uit. Het heeft veel energie, geld en tijd gekost, maar alle papieren zijn goedgekeurd voor de aanvraag en nu is het afwachten wanneer mijn visum weer klaar is!!!
Hoe mijn toekomst eruit zal komen te zien?? Ik weet het niet, ik weet niet wat God van plan is met mij, maar op dit moment weet ik wel dat Hij wil dat ik voorlopig nog moet blijven en nog niet terug ga naar Nederland. Mijn appartement in Nederland is nog steeds onderverhuurd wat ik ervaar als een grote zegen, al 3 jaren gaat het goed en kwam er steeds op tijd een huurder in als de vorige eruit ging.
Ik dank God voor alle mooie momenten die Hij mij heeft gegeven, dat Hij mij de kracht en energie heeft gegeven om dit dankbare werk te kunnen doen om het vol te kunnen houden, ook als het niet altijd even makkelijk is. Ik dank God voor het thuisfront team, voor mijn achterban, zonder deze mensen zou ik hier dit werk niet op deze manier hebben kunnen doen. Heel erg bedankt voor al jullie steun!!
Wat de toekomst brenge moge, mij geleidt des Heren hand!!
Liefs Petra
